بدون تعارف با جانبازی که شکنجه های ساواک زندگی را برایش سخت کرده

 

آقای حدادی ( میهمان ) : شیراز الهی شکر خوبه

 

آقای حدادی: شصت و خورده ای

 

خانم آقای حدادی: هفتاد و دو سال ،

خانم آقای حدادی: هفتاد و چهار سال

آقای حدادی: ؟؟

آقای حدادی: زندان که طولانی مدت بود، چهار سال محکوم شدم ، بعد هم محکومیتم که تمام شد، آزادم نکرد، گفتند شما آزاد نمی شوید.
خدا کمک کرد و بعد از این که 9 ماه در زندان ماندم، آزاد شدم.

 

آقای حدادی: سخت بود، برای همه ، برای همه زندانی ها شرایط سختی بود.

 

خانم آقای حدادی: نمی تواند خاطرات را مرور کند، واقعا برایشان خیلی تلخ است.

خانم آقای حدادی: ظاهرا زیر شکنجه ها خیلی اذیت شده وقتی خاطرات آن زمان ها را به یاد می آورد، واقعا به هم می ریزد.

 

خانم آقای حدادی: خیلی سنگین، خیلی زیاد، بعد این ها روی اعصابشان و روانشان ، شکنجه های جسمی هم خیلی می دادند، خیلی، حتی با پا آویزان شون می کردند.

 

خانم آقای حدادی: پخش اعلامیه های امام بود، اعلامیه های امام را پخش می کردند و ظاهرا در جلسه ای که، همان جلسه قرآنی بود، دستگیر شدند.

 

خانم آقای حدادی: بلافاصله که از زندان مرخص می شوند، کمرشان مشکل پیدا می کند،
کلیه های شان مشکل پیدا می کند، حتی در زندان شیراز که بودند ، ظاهرا چند روز در کما بودند ، بر اثر شکنجه هایی که دادند کلیه های شان مشکل پیدا می کند و بیمارستان شهید فقیهی، بیمارستان سعدی شیراز بستری شدند.

 

خانم آقای حدادی: بله ، کمرشان از همان موقع مشکل داشته است و ظاهرا دوستاش می گویند، ناخن های شان را کشیدند، این جوری شده، خیلی اذیت شدند.
ولی مشکل جسمی شان بعد از زندان، دیگه روی پای خودشان نتوانستند بایستند.

 

آقای حدادی: قبل از انقلاب درس می خوندم.
خانم آقای حدادی: دانشجو بودند.

 

خانم آقای حدادی: آموزش و پرورش بودند، بعد هم یکی دو سال به تهران آمدند مدرک کارشناسی ارشد کتابداری و اطلاع رسانی پزشکی گرفتند، مدرسه از حاج آقا برای تدریس درخواست کرد که مربی قرآن شدند.

 

همسر آقای حدادی: بله می گفت اگر می آمدند می دیدند داریم نماز می خوانیم شکنجه ها را بیشتر می کردند مثلا با تسمه ما را به تختخواب وصل می کردند یا با شهید دیباج که توی داغ شهیدش کردند.

 

همسر آقای حدادی: ما با همان حقوق معلمی که حاج آقا داشتند روزگار می گذراندیم.

 

همسر آقای حدادی: اصلا هیچ وقت نمی گفت. حتی زمانی که می خواستند کارت جانبازی صادر کنند؛ دوستانشان به حاج آقا اصرار کردند. حاج آقا می گفتند نه من کارت جانبازی نمی خواهم من برای خدا کار کردم کارت هم نمی خواهم.

 

همسر آقای حدادی: نه دو تا از برادرهای خودم شهید شدند و خودمان زمان انقلاب کلاس اول دبیرستان بودیم و در تظاهرات شرکت داشتم.

 

همسر آقای حدادی: آن هایی که در جبهه و جنگ بودند جانبازی و شهید شدنشان واقعا قابل تقدیر است ولی به نظر من باید اهمیتی هم به جانبازان قبل از انقلاب اسلامی بدهند. افرادی که در آن دوران جوانیشان را گذاشتند، اذیت و شکنجه شدند مثل جانبازان دوران دفاع مقدس هستند.

 

همسر آقای حدادی: خیلی اذیت شدند واقعا به همین علت هم یادآوری آن خاطرات برایشان خیلی اذیت کننده است.

 

آقای حدادی: اختیار دارید.

 

 

 

آقای حدادی: خیلی ممنون. انشالله که همه این خط سیر انقلابی و فکر را همیشه با خودشان داشته باشند که در حوادثی که در آینده ممکنه اتفاق بیافتد خدا را فراموش نکنند.
انشالله